ارتفاع پست

غدیر در کلام مقام معظم رهبری

مسأله‏ى غدیر یک مسأله‏ى تاریخىِ صرف نیست. نشانه‏اى از جامعیت اسلام است. اگر نبى‏مکرم (که در طول ده سال، یک جامعه‏ى بدوىِ آلوده‏ى به تعصبات و خرافات را به یک جامعه‏ى مترقى اسلامى تبدیل کرد) براى بعد از این ده سال، فکرى نکرده بود و نقشه‏اى در اختیار امت نگذاشته بود، این کار ناتمام بود. رسوبات تعصبات جاهلى به قدرى عمیق بود که شاید براى زدودن آنها سال‌هاى بسیار طولانى نیاز بود. ظواهر خوب بود. ایمان مردم، ایمان خوبى بود. البته همه در یک سطح نبودند؛ بعضى در زمان وفات پیغمبر اکرم یک سال بود، شش ماه بود، دو سال بود که اسلام آورده بودند؛ آن هم هیمنه‏ى قدرت نظامى پیغمبر همراه با جاذبه‏هاى اسلام، اینها را به اسلام کشانده بود.

براى پاک کردن رسوبات جاهلى از اعماق این جامعه و مستقیم نگه داشتن خط هدایت اسلامى بعد از ده سالِ زمان پیغمبر، تدبیرى لازم بود. اگر این تدبیر انجام نمى‏شد، کار ناتمام بود. این که در آیه‏ى مبارکه‏ى سوره‏ى مائده مى‏فرماید: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى»، تصریح به همین معناست که این نعمت آن وقتى تمام و کامل مى‏شد که نقشه‏ى راه براى بعد از پیغمبر هم معین باشد؛ این یک امر طبیعى است.

یک نکته‏اى که در کنار این لازم است پیروان اهل بیت و نیز همه‏ى مسلمانان در نظر داشته باشند، این است که: ما از حادثه و واقعه‏ى غدیر به عنوان وسیله‏اى براى تضعیف اسلام استفاده نکنیم. دشمن مى‏خواهد مسئله‏ى غدیر را مایه‏ى برادرکشى و جنگ و خونریزى قرار بدهد؛ در حالى که غدیر مى‏تواند وسیله‏ى ائتلاف و برادرى مسلمان‌ها با هم باشد. مرحوم شهید مطهرى قبل از انقلاب یک مقاله‏ى مفصلى درباره‏ى کتاب «الغدیر» علامه‏ى امینى نوشتند و ثابت کردند که الغدیر علامه‏ى امینى، وسیله‏ى وحدت مسلمین است. بعضى خیال مى‏کردند کتاب الغدیر ممکن است مایه‏ى افتراق بشود. ایشان مى‏گوید اگر درست فکر کنیم، درست عمل کنیم و سنجیده پیش برویم، کتاب الغدیر مایه‏ى وحدت دنیاى اسلام است. برادران اهل سنت ما هم مى‏توانند در یک محیط خالى از پیش‏داورى به منابع غدیر مراجعه کنند؛ یا مى‏پذیرند، یا نمى‏پذیرند. در هر دو صورت، چه بپذیرند و چه نپذیرند، این معنا مسلّم است که قضیه‏ى غدیر هیچ‏گونه جنگ و دعواى بین پذیرنده و نپذیرنده به وجود نمى‏آورد و اختلافات را ایجاب نمى‏کند. براى شیعیان هم همین‏طور است. شیعیان هم خدا را شکر کنند که از طرف پروردگار به نعمت این اعتقاد و معرفت متنعم شدند. آن برادرهایى هم که این حقیقت را قبول نکردند، یا مراجعه نکردند، یا اطلاع ندارند و یا نتوانستند ذهن‌هایشان را قانع کنند، آنها هم اعتقادى ندارند. این، اختلاف و درگیرى را ایجاب نمى‏کند.