ارتفاع پست

مناجات نامه

مناجات هایی در دل شب بعد از عملیات

امشب که دورهم جمع شدیم می خواهیم، از خدا بخواهیم زحماتی که کشیده ایم، کاری که کرده ایم شب نخوابی هایی که زیر باران کشیده ایم، شب هایی که با بچه ها بودیم و یک عده از آنها پیش خدا رفتند پیش مجروحانمان، بخواهیم که این زحمت ها را قبول کند و توشه ی آخرت پدر و مادرمان قرار بدهد. آن ها که این مدتی که ما جبهه بودیم دوری و رنج زحمت زیاد متحمل شده اند. امشب از خدا بخواهیم که خدایا مشکلات ما و گناهان ما زیاد است. هر چی هم که از جنگ می گذرد مشکلات ما بیشتر می شود. امشب می خواهیم بریم کنار قبر «شاه حسینی» بگیم، گریه کنیم که تو را فراموش کردیم. عکس تو را که در مجلس می بینیم خجالت می کشیم. بگیم: شاه حسینی! یار عزیز، برادر، کسی که 5 سال در این واحد زحمت کشیدی؛ خاطرات و درس های زیادی از تو داریم. چی شد که از بین ما رفتی؟ می دونم که می گی الان پیش شما نشستم. می دونم که گریه های بچه ها تو را به اینجا می کشاند. از مصیب برایمان بگو، بریم سراغ شاهدانی که دیشب با ما بودند و هر کدام شاهد شهادت یکی از آن ها بودیم. دیشب آخرین شب چراغ عمر آنها بود، خداحافظی کردند و رفتند. برادرانمان: سیفی، نوراله زاده، مساوات، دامادپور، احمدی، الان در بیمارستان منتظر دعاهایمان هستند.این که بنده ی خدا راضی باشد مهم نیست، مهم آن است که خدا از ما راضی باشد. آیا موقعی که دست های بسیجی را گرفتیم و راه را نشان دادیم خدا از ما قبول کرد؟ زیر باران کاری کردیم، سرما بدن را اذیت می کرد؛ خدا آیا قبول کرد؟ وقتی که در گرما از کمین عبور می کردیم سر بالایی مشکلات را قبول کرد؟ چقدر خوشحال کننده است که خدا قبول کند. آیا قلب امام را شاد کردیم؟ یک زمان خدای ناکرده کم کاری نکرده باشیم! بسیجیانی که دیشب آنقدر مظلوم بودند و ما به آن صورت احترام نمی گرفتیم چگونه خط دشمن را شکستند، حالا می گیم خدایا بیچاره و بدبختیم! یعنی اگر گریه نکنیم ضرر کرده ایم. جواب پدر و مادر، را چگونه بدهیم مهم آن است که ما را کشاند اینجا و غیر ممکن است که خدا از ما قبول نکند. دیشب علی (شاه حسینی) با من صحبت کرد، یک صفایی داشت. نیتش پاک بود و رفت. امشب پیش خودم گفتم: خدایا! این دنیا خیلی خفه! یعنی دوباره باید برگردیم، به ما قبولی ندادی؟ دوباره روز از نو، چقدر از این روزها باید بگذرانیم؟ ای خدا! این دنیا قفس است بچه هایی که رفتند این دنیا را شکستند، ما باز در این قفس مانده ایم، اُسرای ما باز چشم به راه ماندند، خدا! ما کی پیش بچه ها روسفید می شویم؟ خدا! کی تو از ما قبول می کنی که دست پُر برگردیم؟ خدا ! آخه کجایند بچه هایی که با هم بودیم؛ هم سفر بودیم. چه طور برویم پیش پدر و مادر بچه ها.